گل که می گویند نوشته ی جواد نعیمی

گل كه مى‏گويند...



گل كه مى‏گويند، چيزى جز جمال يار نيست! آن كه رايحه‏اش مشام جانِ جهان را مى‏نوازد و فصل سبز تاريخ را به بشر هديه مى‏دهد.
گل كه مى‏گويند، مژده‌ی آمدن بهارآفرينى است كه هيچ خزانش نيست و سرسبزى پاينده‏اش بر بلنداى رفيع‏ترين قله‏ها در منظر دل‏ها و ديده‏ها قرار مى‏گيرد.
گل كه مى‏گويند، سخن از شكفتن آخرين غنچه‏اى است كه ديدارش زمزمه‏ها را زمزم مى‏كند و كاسه‏اى از كوثر آرزوها را بر مقدمش نثار مى‏سازد.
گل كه مى‏گويند، جاودانه‏ترين جلوه‌ی نگارى را در نظر دارند كه درشت‏ترين نگين حقيقت و فضيلت، در انگشترى چهارسوى عالم است.
گل كه مى‏گويند، نسيم روح‏نوازى را مدّ نظر دارند كه دل‏ها را زنده مى‏كند، ديده‏ها را روشنايى مى‏بخشد، تيره‌گى‏هاى سياهى‏آفرينان تاريخ را از صفحه‌ی روزگار مى‏زدايد و دست‏هايى را كه به تبرّك بر دامانش آويخته‏اند، مورد ترحم قرار مى‏دهد.
گل كه مى‏گويند، ياد مهدى موعود در دل‏ها مى‏شكفد و و دست‏هاى دعا براى درخواست تعجيل در ظهورش، چونان شاخه‏هاى بلند درختان، رو به آستانه حضرت منّان، بر فراز مى‏شوند و نغمه‌ی زيباى «اللهم كن لوليك الحجه بن الحسن...» آبىِ بى‏كران را در مى‏نوردد و شور و شيدايى در تن و جان فرشته‌گان مى‏افكند!