پیوسته خاطراتی از رزمندگان هشت سال دفاع مقدس در جراید مطالعه می نمودم لکن نمی دانم چرا مرورگر ذهنم، مظلومیت بر و بچه های رزمنده کازرون را مرور می کرد. انگار که در نگاشتن وقایع دوران جنگ، بخصوص در بازگو کردن نقش آفرینی بچه های گردان فجر، اندکی کم لطفی شده بود و یا اخلاص خود رزمندگان مانع از پرداختن به وقایعی می شده که مایه ی عزت آیندگان است. از این رو وضویی ساخته و صلواتی نثار روح شهدا کردم و با خود عهد بستم بی وضو، نه از شهدا بگویم و نه بنویسم. توفیق الهی همراه شد و سعادت مصاحبت با جمعی از دلاوران همرزم که برف پیری بر سر و رویشان نشسته و در پیچ و خم زندگی دنیوی بی پشتوانه رها شده بودند، نصیبم شد. تا به امروز بی مزد و منت به یاد دوران عشق¬ورزی و جانبازی و کرامت و معرفت، هر هفته به دیدار خانواده¬ی شهدا و جانبازان می شتابیم همان دلیر پروران و دلاورانی که از اسب افتاده ولی بر اصل خویش استوار مانده اند، تا با وفای به عهد هم خود را بیمه کنیم و هم به یاد آن دوران که با استخاره از قرآن نام "فجر" را برای گردان همیشه پیروز خود برگزیدیم سوره ی مبارکه واقعه را قرائت کنیم.