نگراني در مورد سلامت روان کودکان و تاثير آن بر رشد و عملکرد کودک، همزمان با افزايش ميزان شيوع اختلالات رواني قابل تشخيص، در سال‌هاي اخير به طور چشمگيري افزايش يافته است و بر همين اساس متخصصان بر اهميت ارزيابي و درمان به موقع اختلال‌هاي روانشناختي تاکيد ‌مي‌‌کنند. به علت اينکه الگوهاي هيجاني و رفتاري در بزرگسالي دشوارتر تغيير ‌مي‌‌کنند، تشخيص هر چه زودتر مشکلات سلامت روان در کودکي يکي از مسايل پيشگيرانه بهداشت همگاني است. بررسي تاريخچه بزرگسالاني که دچار مشکلات رواني هستند نشان داده است که اين افراد دوران کودکي نابساماني داشته يا در دوره‌ای از رشد خود، برخي آشفتگي‌های هيجاني و رفتاري را تجربه کرده اند (کريگر، پلانزسک، گودمن، 2013). از آنجائيکه گرايش به تداوم اختلالات دوران کودکي تا سنين بزرگسالي وجود دارد، توجه فزاينده‌ای به پيشگيري و درمان آنها معطوف شده است