ایجاد تغییرات اساسی در چهارچوب نظام آموزشی كشور از سال‌ها پیش مدنظر قرار گرفت؛ چراكه همواره یكی از دغدغه‌های اصلی مسئولان، كارشناسان و متخصصان این حوزه رفع موانع، مشكلات و حركت در مسیر پیشرفت و ارتقاء آموزش‌وپرورش به سطحی همسو با كشورهای درحال‌توسعه بوده است. امّا به دلیل برنامه‌ریزی‌های مقطعی و سطحی، عدم ضمانت اجرای كافی برای برنامه‌های در حال اجر، بی‌توجهی به ایرادهای موجود در برنامه‌های درسی در زمان اجرا و عدم بهره‌گیری كافی از نظرات عوامل تأثیرگذار در امر آموزش و به‌ویژه متخصصان و معلمانی كه دارای تجربیات عملی در امر آموزش هستند، خروجی آن از بازده مناسب كه مبنی بر كارایی نظام آموزشی در سطوح مختلف آن باشد برخوردار نیست.